wpis 1. drogi pamiętniku...

jakoś tak niedawno, był dzień blogerów czy coś w tej podobie. klasycznie olałem. ale jednak ten dzień mnie zmienił. motyw drogi przypomniał, czym naprawdę jest blog. no i czym nie jest. no i mój nie był. ja to właściwie nie miałem już pomysłu na mojego bloga. na szczęście, ostatnimi czasy, spotkało mnie coś takiego jak schwing, a tam odkryłem moje powołanie – gadanie o wszystkim i niczym na raz, obśmiewanie autorów, tytułów i aktorów, ale również… wybebeszanie moich osobistych życiowych przygód. przygód w sklepie, w domu, w pracy, na kacu. rysuję mało. a na co dzień dzieje się wiele. jakby tego było mało, przypomniał mi się album ze zdjęciami z mojej i Asi, podróży poślubnej, gdzie obok zdjęć, małżonka ma, powklejała moje bazgroły z wyprawy. i się okazało, że te rysunki lepiej oddają to, co się działo podczas tej eskapady. więc może to jest sposób? na to żeby rysować i jednocześnie być blogiem z krwi i kości. rysować to, co się dzieje. w sklepie, domu, pracy, na kacu.

ale czy kogoś to zainteresuje? życie leniwego rysownika? obyczajówa jak w mordę szczelił? możliwe, że nie. dlatego zabezpieczę się miniaturkami pod wpisami, z moimi aktualnymi wypocinami. więc nowych prac też nie zabraknie. ale głównie skupię się na moim rysowanym pamiętniku.

p.s. pamiętacie taki chujowy serial „pamiętnik nastolatki”? grała tam blondyna, która potem zaczęła robić karierę w tele-grach. to buła była.